Σεβαστός Κυμινήτης
Ο Σεβαστός Κυμινήτης (1630-6 Σεπτεμβρίου 1702), ήταν Τραπεζούντιος λόγιος, φιλόσοφος, θεολόγος και σχολάρχης διαφόρων ακαδημιών.
Γεννήθηκε στο Χότσι/Κύμινα, χωριό στην επαρχία Τραπεζούντας και φοίτησε στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης κοντά στον Ιωάννη Καρυοφύλλη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Στη σχολή του Φαναρίου θα διδάξει αργότερα κι ίδιος και το 1671 θα διαδεχθεί τον Μαυροκορδάτο στη σχολαρχία. Εξαιτίας φοιτητικών ταραχών και άλλων προστριβών με άλλους συναδέλφους του εγκατέλειψε το 1681/1682 την Κωνσταντινούπολη. Την ίδια περίοδο παίρνει επιστολή του διακόνου Τιμοθέου από την Ρωσία που τον προσκαλεί να αναλάβει την ελληνική σχολή της Μόσχας. Η απάντησή του είναι αρνητική. Απέρριψε, επίσης, πρόταση του Μαυροκορδάτου να πάει στην Ευρώπη. Αποφασισμένος να φύγει, πηγαίνει να ιδρύσει σχολή, το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, στην πατρίδα του, κατά το πρότυπο της σχολής του Φαναρίου που διηύθυνε ως το 1689. «Κύριο μέλημά του η πνευματική ανάπτυξη των συμπατριωτών του και η ηθική και δογματική ενίσχυσή τους, ώστε να αντισταθούν στους διωγμούς των Τούρκων και στην προπαγάνδα των Καθολικών». Όταν έφτασε στην πόλη προσβλήθηκε μάλιστα από πανώλη. Το1689, έπειτα από πρόσκληση του ηγεμόνα της Βλαχίας Κωνσταντίνου Βασσαράβα, πήγε στο Βουκουρέστι και έγινε σχολάρχης και καθηγητής στην εκεί Ακαδημία (Μονή του Αγίου Σάββα), όπου έμεινε ως το θάνατό του. Πληροφορίες για την οικογενειακή και την προσωπική του ζωή δεν έχουμε περισσότερες, εκτός από το ότι ήταν παντρεμένος και πατέρας μιας κόρης. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν μαζί του επικεντρώθηκαν στο διδακτικό και συγγραφικό του έργο.
Δίδαξε κυρίως φιλολογικά μαθήματα
στην Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης (1671-82),
στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας (1683 89)
και στην ηγεμονική ελληνική σχολή του Βουκουρεστίου (1690-1702).
Υπήρξε σφοδρός αντιλατινιστής. Έγραψε περισσότερα από εκατό έργα, σχεδόν όλα ανέκδοτα: πανηγυρικούς λόγους, εγκώμια σε ηγεμόνες της Βλαχίας, επιγράμματα, θεολογικές πραγματείες διδακτικά εγχειρίδια, ερμηνευτικά υπομνήματα και παραφράσεις έργων αρχαίων Ελλήνων συγ-γραφέων (Πίνδαρος, Ησίοδος, Ευριπίδης, Αριστοτέλης) και Πατέρων της Εκκλησίας (Γρηγόρι-ος Ναζιανζηνός, Ιωάννης Δαμασκηνός, Θεοφύλακτος κ.ά.).
Στα τριάντα περίπου χρόνια της διδασκαλικής του δράσης κατάφερε να θεμελιώσει σχολές (Φροντιστήριο Τραπεζούντας, Ακαδημία του Βουκουρεστίου) και να τις προαγάγει σε σημαντικά πνευματικά κέντρα. Χωρίς κάποιες σπουδές στην Ευρώπη, δεν υπήρξε ο φορέας του πνεύματος του Διαφωτισμού, όμως κατόρθωσε να συνδυάσει ισόρροπα τη διδασκαλία της αρχαίας και της χριστιανικής φιλολογίας.
Γεννήθηκε στο Χότσι/Κύμινα, χωριό στην επαρχία Τραπεζούντας και φοίτησε στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης κοντά στον Ιωάννη Καρυοφύλλη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Στη σχολή του Φαναρίου θα διδάξει αργότερα κι ίδιος και το 1671 θα διαδεχθεί τον Μαυροκορδάτο στη σχολαρχία. Εξαιτίας φοιτητικών ταραχών και άλλων προστριβών με άλλους συναδέλφους του εγκατέλειψε το 1681/1682 την Κωνσταντινούπολη. Την ίδια περίοδο παίρνει επιστολή του διακόνου Τιμοθέου από την Ρωσία που τον προσκαλεί να αναλάβει την ελληνική σχολή της Μόσχας. Η απάντησή του είναι αρνητική. Απέρριψε, επίσης, πρόταση του Μαυροκορδάτου να πάει στην Ευρώπη. Αποφασισμένος να φύγει, πηγαίνει να ιδρύσει σχολή, το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, στην πατρίδα του, κατά το πρότυπο της σχολής του Φαναρίου που διηύθυνε ως το 1689. «Κύριο μέλημά του η πνευματική ανάπτυξη των συμπατριωτών του και η ηθική και δογματική ενίσχυσή τους, ώστε να αντισταθούν στους διωγμούς των Τούρκων και στην προπαγάνδα των Καθολικών». Όταν έφτασε στην πόλη προσβλήθηκε μάλιστα από πανώλη. Το1689, έπειτα από πρόσκληση του ηγεμόνα της Βλαχίας Κωνσταντίνου Βασσαράβα, πήγε στο Βουκουρέστι και έγινε σχολάρχης και καθηγητής στην εκεί Ακαδημία (Μονή του Αγίου Σάββα), όπου έμεινε ως το θάνατό του. Πληροφορίες για την οικογενειακή και την προσωπική του ζωή δεν έχουμε περισσότερες, εκτός από το ότι ήταν παντρεμένος και πατέρας μιας κόρης. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν μαζί του επικεντρώθηκαν στο διδακτικό και συγγραφικό του έργο.
Δίδαξε κυρίως φιλολογικά μαθήματα
στην Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης (1671-82),
στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας (1683 89)
και στην ηγεμονική ελληνική σχολή του Βουκουρεστίου (1690-1702).
Υπήρξε σφοδρός αντιλατινιστής. Έγραψε περισσότερα από εκατό έργα, σχεδόν όλα ανέκδοτα: πανηγυρικούς λόγους, εγκώμια σε ηγεμόνες της Βλαχίας, επιγράμματα, θεολογικές πραγματείες διδακτικά εγχειρίδια, ερμηνευτικά υπομνήματα και παραφράσεις έργων αρχαίων Ελλήνων συγ-γραφέων (Πίνδαρος, Ησίοδος, Ευριπίδης, Αριστοτέλης) και Πατέρων της Εκκλησίας (Γρηγόρι-ος Ναζιανζηνός, Ιωάννης Δαμασκηνός, Θεοφύλακτος κ.ά.).
Στα τριάντα περίπου χρόνια της διδασκαλικής του δράσης κατάφερε να θεμελιώσει σχολές (Φροντιστήριο Τραπεζούντας, Ακαδημία του Βουκουρεστίου) και να τις προαγάγει σε σημαντικά πνευματικά κέντρα. Χωρίς κάποιες σπουδές στην Ευρώπη, δεν υπήρξε ο φορέας του πνεύματος του Διαφωτισμού, όμως κατόρθωσε να συνδυάσει ισόρροπα τη διδασκαλία της αρχαίας και της χριστιανικής φιλολογίας.