Ποντιακά Ποιήματα
Ένα ποιήμα για την Γενοκτονία:
Της Μαύρης Θάλασσας το νερό
είναι το πιο γλυκό από τ’ άλλα
γιατί το μισό εγέμισε
από των ματιών το κλάμα.
Μα και του Πόντου τα βουνά
είναι πιο άγρια δασωμένα
για δεν τα πότισε βροχή
παρά μονάχα αίμα.
Στους δρόμους του ξεριζωμού
η φρίκη τους στοιχειώνει,
κι από τα δάκρυα των παιδιών
χορτάρι δεν φυτρώνει.
Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν
μα ακόμα αχολογούνε,
είναι οι ψυχές που κράζουν
τα κορμιά για να θαφτούνε.
Στον Πόντο αν βρεθείς
ποτέ μη λησμονήσεις.
Το νερό του είναι απ’ το αίμα σου,
το χώμα απ’ το κορμί σου,
και ο αέρας που φυσά
απ’ την αναπνοή σου.
Της Μαύρης Θάλασσας το νερό
είναι το πιο γλυκό από τ’ άλλα
γιατί το μισό εγέμισε
από των ματιών το κλάμα.
Μα και του Πόντου τα βουνά
είναι πιο άγρια δασωμένα
για δεν τα πότισε βροχή
παρά μονάχα αίμα.
Στους δρόμους του ξεριζωμού
η φρίκη τους στοιχειώνει,
κι από τα δάκρυα των παιδιών
χορτάρι δεν φυτρώνει.
Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν
μα ακόμα αχολογούνε,
είναι οι ψυχές που κράζουν
τα κορμιά για να θαφτούνε.
Στον Πόντο αν βρεθείς
ποτέ μη λησμονήσεις.
Το νερό του είναι απ’ το αίμα σου,
το χώμα απ’ το κορμί σου,
και ο αέρας που φυσά
απ’ την αναπνοή σου.
Ο Πόντος η ζωή μου!
Μάρτυρες σεις του Πόντου μας ,γενναία παλικάρια
Πάρτε ξανά τις λύρες σας, πάρτε και τα δοξάρια
Γιατί μες στα χαλάσματα κοιμάται η πατρίδα
Που βλέπει ξάστερο ουρανό μέσα στην καταιγίδα!
Παίξτε ξανά τα πάθη της, πείτε τα μοιρολόγια
Ν’ αντιλαλήσουν τα βουνά απ’ τα βαριά σας λόγια!
Χρόνοι ερημίτες δίσεχτοι, πέτρωσαν τις καρδιές μας
Και δεν μπορούν να βρουν χαρά οι ταπεινές ψυχές μας!
Η μνήμη σας, η ζήση μας κι οι αγώνες σας μπροστά μας
Δίνουν κουράγιο στη ζωή σ’ εμάς και στα παιδιά μας!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Μάρτυρες σεις του Πόντου μας ,γενναία παλικάρια
Πάρτε ξανά τις λύρες σας, πάρτε και τα δοξάρια
Γιατί μες στα χαλάσματα κοιμάται η πατρίδα
Που βλέπει ξάστερο ουρανό μέσα στην καταιγίδα!
Παίξτε ξανά τα πάθη της, πείτε τα μοιρολόγια
Ν’ αντιλαλήσουν τα βουνά απ’ τα βαριά σας λόγια!
Χρόνοι ερημίτες δίσεχτοι, πέτρωσαν τις καρδιές μας
Και δεν μπορούν να βρουν χαρά οι ταπεινές ψυχές μας!
Η μνήμη σας, η ζήση μας κι οι αγώνες σας μπροστά μας
Δίνουν κουράγιο στη ζωή σ’ εμάς και στα παιδιά μας!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
H Μνήμη
Ένα καράβι που αρμενίζει απ’ το Βορρά,
παίρνει του αγέρα την πνοή και τη δροσιά του Πόντου,
για να τη φέρει εδώ σιμά,
στις πληγωμένες τις ψυχές, στις κλειδωμένες τις καρδιές
με το κλειδί του πόνου.
Φέρνει μαζί του και σιωπές, συρτές κραυγές ,τρομαχτικές,
του κόσμου που δε ρόδισαν ποτέ τα όνειρά του,
παρά μονάχα το κακό ,το μαύρο εκείνο φονικό,
που σήκωσε και έκανε πρόσφυγες τα παιδιά του.
Κι αν περιμένεις κάθε μέρα στο λιμάνι
τον ερχομό του καραβιού από τον Πόντο,
δε θα το δεις ποτέ-ποτέ να φτάνει,
γιατί είναι η μνήμη εκείνη που το κάνει
να έρχεται την ίδια μέρα κάθε χρόνο.
Όμως τα παραμύθια σου ,τους στίχους που τραγούδησες
συνέχισε να λες, γιατί η σιωπή όπως φαίνεται,
δεν είναι πια χρυσός
κι αντίδωρο σε όλα αυτά, εικόνες απ’ το χθες,
θα ’ρχονται να σκορπίζουνε μες στο σκοτάδι φως.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά